2 Mayıs 2008 Cuma

ÇOK ÖZLÜYORUM

Bu aralar nedense ailemi her zamankinden daha çok düşünür ve özler oldum.Ben de bir iyi kötü bir aile kurdum ama aynı zamanda hala birilerinin küçük kızı,hala birinin küçük kardeşiyim ve öyle görülüp ilgi,şefkat görmeye ihtiyacım var demek ki.Birilerini teselli edip,ağlaması için omzumu uzatmanın yanında benim de ağlayacak bir omuza(ablama),sarılacak kocaman bir gövdeye(babama),okşaması için başımı koyacağım bir dize(anneme)ihtiyacım var.
Ben özgür olacağım günleri iple çektim hep..Ama o zaman bana özgürlük gibi gelen yaşam tarzı meğer her dakikası hasretle dolu,tanıdık bir kokuya,sese muhtaç günlerden ibaretmiş.
Çocukken öfleye öfleye kalktığım bayram sabahlarının kıymetini bilmediğime yanıyorum;şimdi her bayramı onlardan ayrı yaşarken,oğluma sarılmaya doyamadığımda anlıyorum; babamın bizi göğsüne bastıra bastıra sarılırken hissettiklerini,bir eşe bir evlada sahip olduğum zaman anladım;merak etmenin insanı nasıl bu kadar asabi yapabildiğini..
Ben dünyanın en şanslı insanıyım:bir annem var sözcüklere ihtiyacı olmayan,pes etmeyen,ailesi için her zorluğa göğüs geren,savaşan..
bir babam var sevgisini hiç saklamayan,kalp kırmayan,tapılası...
bir ablam var bedenen uzakta olsa da kalbini yanımda taşıdığım,hep söylemesem de hep çok ama çok sevdiğim...

Benim bir ailem var herbiri için ayrı ayrı canımı verebileceğim...

1 yorum:

Ece dedi ki...

Oy oy oy..Duygusalız biraz?
Koca seyahatte, oğul emanette, anne duygu seline kapılmış.
Özlem her iki taraf içinde var.Şans ta öyle...
Seni seviyoruuuuuuuuz.Koy başını dizime.Bana anne diyebilirsin :))